ik in ieder geval niet. Maakt me dat dan meteen een slechte coach? Nou, dat dan ook weer niet alhoewel ik ook niet verwacht in 2018 gekroond te worden tot coach van het jaar. Wie dan wel? Geen idee eigenlijk, een goede vriend van mij is coach van het jaar geworden alleen toen ging het om een voetbal manager spel en dat is toch iets totaal anders dan het coachen van organisaties.

Nu het einde van het jaar nadert voel ik me als schrijver van een blog om de een of andere reden verplicht om terug te kijken. 2017 is een jaar waarin ik zowel succesvol ben geweest als heb gefaald. Ik durf zelfs te zeggen dat mijn aanpak vaker geen of minimale impact heeft dan dat ze organisaties nou ontzettend hebben geholpen. Dat wil echter niet zeggen dat ik per direct stop met coachen. Voor mij wil dat juist zeggen dat ik (nog) bewuster moet worden wat er wordt verwacht en hoe ik van waarde kan zijn. Hierbij hoeft het één niet direct in relatie te staan tot het ander, wat er namelijk van mij wordt verwacht draagt logischerwijs niet altijd bij aan de doelen van de organisatie. Een nogal vreemde situatie die het managen van de verwachtingen rondom wat ik moet doen er niet makkelijker op maakt.

Toen ik 3 jaar geleden begon als coach heb ik ontzettend moeten wennen aan de diversiteit en tegenstelling in de feedback:

• Van, geen idee wat we met een coach moeten tot geweldig hoe je ons hebt geholpen.
• Van, we zien je niet tot je bent té prominent aanwezig.
• Van, té kritisch tot we hadden verwacht dat je direct de vinger op de zere plek zou leggen.

En ik kan nog wel een tijdje doorgaan…

Ook in 2017 ging het weer alle kanten op, in 1 jaar als coach krijg ik meer en uiteenlopende feedback dan in 15 jaar als ontwikkelaar en architect. Iedereen vindt iets van de coach, dat bleek wel uit de feedback die ik kreeg op mijn blog Agile Coaches zijn helemaal NIET Agile. Dat maakt het hiermee omgaan en het niet persoonlijk opvatten er nog steeds niet makkelijker op. Wanneer ik in situaties terecht kom waarin wordt uitgesproken dat ik niet voldoe los van of dit terecht is of niet blijf ik de neiging houden om de “schuld” buiten mijzelf te leggen. Ik neem me altijd voor om vooral van feedback te leren zonder een schuldige aan te wijzen maar regelmatig merk ik dat mijn hoofd dit zo ontzettend graag wil dat ik dit toch nog regelmatig doe. Het is ook zo lekker makkelijk en je slaapt er zoveel lekkerder op.

Ondanks mijn duikgedrag op feedback die me niet bevalt zijn gesprekken waarin open en eerlijk wordt gesproken cruciaal. Ik zeg bewust open en eerlijk omdat het me vaak opvalt dat het geven van eerlijke feedback nog steeds erg moeilijk wordt gevonden. Daarentegen zijn we wel ontzettend bedreven in het verfraaien van onze eigen prestaties. Iets wat ontzettend makkelijk is omdat vanwege de complexiteit vaak niet aan te wijzen valt wie of wat nu verantwoordelijk is voor het behalen van succes. Daarnaast overschatten we als mens vaak de impact die we hebben op onze omgeving. Ik moet altijd denken aan een onderzoek waaruit naar voren kwam dat 80% van de mensen vindt dat ze bovengemiddeld slim zijn. Ook ik behoor trouwens tot die 80% met een bovengemiddeld IQ 😉

Het coachen van organisaties in de 21st eeuw is een vak wat nog verder moet groeien om antwoord te kunnen geven op de vraag: “Wat voegen coaches toe aan onze organisatie?”. Een vraag die steeds belangrijker gaat worden en een vraag waar wij als coaches wanneer de economie in het rood staat antwoord op moeten kunnen geven. Voor veel coaches waaronder mezelf geldt dat ze vaak in deze rol zijn gerold zonder enige vorm van opleiding. De basis is vaak kennis van Agile, Scrum of Lean op een moment dat er bij organisaties een vraag ontstond naar deze kennis en het delen hiervan. Dit heeft ervoor gezorgd dat er de afgelopen jaren coaches zijn ontstaan vanuit allerlei rollen zoals tester, projectleider, beheerder en soms zelfs vanuit een management rol. Vanuit de praktijk dus.. iets waar ik een groot voorstander van ben. In het land der blinden was de agile coach koning. Echter nu onze omgeving onderwerpen als Agile en Scrum steeds beter gaan begrijpen wordt het ook moeilijker om als coach hierin van toegevoegde waarde te zijn en moet je om ook de komende jaren van toegevoegde waarde te zijn groeien in je rol als coach. Dan wordt coaching ineens meer dan vertellen hoe het moet of hoe iets werkt. Draagvlak, vertrouwen, leiden, begrijpen, groepsdynamica, organisatie psychologie en het non-verbale en verbale gedrag van een coach zijn allemaal dingen waarin ik in ieder geval nog verder moet groeien om de komende jaren van waarde te kunnen zijn.