In de sport houden ze er bewust rekening mee: Een aanvallende tactiek maakt je verdedigend nogal kwetsbaar. Als je vooral traint op kracht en uithoudingsvermogen zal het spel technische gedeelte daar onder lijden. En zo zijn er nog wel veel meer voorbeelden te bedenken met betrekking tot keuzes die trainers en sporters gedurende hun carrière maken. Om zo het maximale uit een groep of uit jezelf te halen.

Organisaties hebben hier vaak wat meer moeite mee en kijken vooral naar de voordelen, negeren de nadelen en maken daardoor geen bewuste afweging. Met als resultaat dat we “verrast” zijn wanneer er ineens nadelen aan een keuze blijken te kleven. “Maar daar had niemand ons voor gewaarschuwd!” “Je hebt er ook niet naar gevraagd!” is dan het veel voorkomende antwoord. Waarop je eigenlijk meteen bent uitgepraat. Niet iedereen trouwens 😉

Er worden teveel ideale oplossingen verkocht en organisaties zitten nog veel te vaak braaf knikkend naar deze verhalen te luisteren. We lijken wel beurshandelaren die alleen maar de berichten lezen die een positief beeld geven over hun portefeuille. Deze vooringenomenheid of wishfull thinking waarbij we selectief omgaan met de potentieel beschikbare informatie heeft alleen wel enorme gevolgen.

Een voorbeeld en een gesprek die in IT vaak wordt gevoerd is de introductie van feature teams. Teams die in staat zijn om van begin tot eind waarde te leveren. Je geeft ze een opdracht en ze beschikken over de middelen en de expertise om deze van begin tot eind af te ronden. Als je een aantal van deze teams hebt die ook nog eens aan dezelfde backlog(lijst met werk) kunnen werken geeft dat enorm veel flexibiliteit en neemt de complexiteit(het geregel daarom heen af) Dat klinkt toch fantastisch! Gewoon teams die dingen leveren en eenvoudig zijn te schalen. Waarom zou je dit nu niet meteen zo willen doen? Nou als je daar geen antwoord op hebt dan wordt de implementatie van Feature Teams een compleet fiasco.

Nog een voorbeeld is het invoeren van Scrum. Moet je doen toch? Wat is nu het nadeel van Scrum. Nou die zijn er toch echt. Er wordt bijvoorbeeld een andere manier van leiderschap verwacht van sturend naar dienend. Met het invoeren van Scrum en de ambitie om elke sprint waarde leveren ontstaan er heel veel impediments. De organisatie om de teams heen kan namelijk niet omgaan met de Scrum ambitie. Het wegnemen van impediments vraagt een dienende leiderschap stijl. Er zijn weinig organisaties die met het invoeren van Scrum bewust ook een leiderschap verandering zijn ingegaan. Daarnaast zorgt Scrum ervoor dat teams zich naar binnen gaan keren. Er ontstaat een eilandjes cultuur. Wat ervoor zorgt dat kennis delen, leren en begrijpen over teams heen niet vanzelf gaat. Nu heb je daarvoor competentie overleggen, expertise teams communities en wat al niet meer. Alleen komen deze vaker niet dan wel echt goed van de grond, dat vereist namelijk nogal wat inspanning. Ik ben benieuwd wie zich hier bij het invoeren van Scrum echt bewust van is geweest.

Wees je bewust en durf te vragen, ook al zegt je gevoel van niet. Vroeg in het proces de juiste informatie boven tafel krijgen heeft ook hierbij nog altijd de voorkeur.